Sa mga katulad kong walang sariling sasakyan (in short nangangarap lang at hindi na yata makakabili), ang paglalakad patungo sa mga sakayan ng mga pampasaherong jeep ay pasok sa araw-araw kong rutin. At sa araw-araw na redundant na pangayayari ay makakasabay ka ng mga kapwa mo rin naglalakad sa mahabang maikling paglalakbay sa buhay (contradicting)…
Nadadalas ang pagsabay sa akin ng mga kamag-anak ng mga namamasyal sa buwan. Yun bang mga mababagal magsipaglakad at wala atang pakialam kung may tao silang kasunod.
Nakakasabay ko din ang isa pa nilang kalahi. ‘Yun bang mga magsiyota na ginagawang luneta ang kalyeng dinadaanan ng mga nagmamadali. At parang aagawin ang kanilang mga syota sa sobrang higpit ng pagkakahawak. (o baka lang maligaw… ikaw naman)
Ang isa pang related din sa kanila ay etong mga sinasabayan ang paglalakad ng pagsinga at pagdura. Na kung gawin ito ay parang tanggap sila ng lipunan at hari sila ng kabababuyan.
Nandiyan din ang mga kung makasigaw ay tatalunin pa ang mga barker. Papansin.
Madami pa sila… Mga bwiset at humaharang harang sa daraanan ng mga nagmamadali.
Hindi kaya kamag-anak din nila (ako)tayo?
Wala lang…
No comments:
Post a Comment