I left my libag in Baguio

Nakakapagod din ang maging masaya

Kung nakakapagod malungkot, gayundin ang kasayahan

Paano ka magkakaroon ng reference ng kalungkutan kung hindi mo alam ang maging masaya

Hindi kasi magkakaroon ng saya kung wala rin ang lungkot. They exist para sa isa’t-isa. Hehehe may sense ba?

=======================

I left my libag in Baguio

sumama ako sa Baguio with the whole staff ng office. Masaya, exciting… pero hindi naman ako natuwa sa strawberries. Hindi rin ako nag-enjoy sa climate, dahil ganuon din naman kalamig sa loob ng office namin (dahil sa malakas na aircon) and hindi na rin ganuon kalamig sa Baguio dahil sa summer.

Tapos… umikot kami sa ilang part ng busy areas. Okay din kaya lang parang palengke rin at malls dito sa metro manila. Magulo, maraming tao at siyempre maraming options ng pamimili. Kaya di rin exceptional. Sabagay kakaiba ang mga slopes, ang mga kalsadang pababa at papanik, ang magagandang bahay at malalagong mga puno at bulaklak.

Sa banding huli, tanong ko pa rin sa topak ko atang sarili… “Nag-enjoy ka ba? San ka nag-enjoy?” Sagot ko sa sarili kong tanong… “OO naman. Sigurado ako. Kung saan? Kailangan pa bang imemorize ‘yan?”

Enjoy ako sa lahat ng nabanggit. Imagine pumunta ako ng Baguio at sa pamilihan… at nakapamili ako hehehe. Imagine nakapaglibot ang buong staff at nakasama ako hehehe. At higit sa lahat… parang bonding… ang corny ko hehehe… Binati namin ang E.D. namin ng “HAPPY B-DAY”

Enjoy ako na kaming lahat ay hindi nakapaligo maghapon, sa bilis kasi ng mga pangyayari…